Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Non est igitur voluptas bonum. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?
Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.
Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted]. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? At enim hic etiam dolore. Frater et T. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam.
Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.
Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sed haec omittamus; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore.
Itaque non ob ea solum incommoda, quae eveniunt inprobis, fugiendam inprobitatem putamus, sed multo etiam magis, quod, cuius in animo versatur, numquam sinit eum respirare, numquam adquiescere.